RE: Kącik poezji...

Ale mamy poetów ........od siedmiu boleści pijanisty jedne ,takie

RE: Kącik poezji...

Życie jest piękne
Gdy żyć się umie
Gdy jedno Serce
Drugie Rozumie
Gdy oba Serca
Płoną Miłością
I Pragną Kochać się
Z Wzajemnością.

RE: Kącik poezji...

Czy ktoś wie, kto to napisał, i może ma to ktoś w całości?
"Z pustki się zrodził, w pustkę podąża,
on sam jest pustką, czego pożąda,
pustka jest strachem, lękiem obawą,
więc ją zagłuszyć krzykiem i wrzawą...."
Chyba jakoś tak to leciało.

RE: Kącik poezji...

Często pisze się do szuflady, a gdy się już nie mieści... Daje do publikacji

RE: Kącik poezji...

Mrówka mała, liście brała.
Nosiała do mrowsika, aż się tam nie wcisła.
I żuczek mały, taki niemrawy.
Aż tu żubr kochany, dał im trawy.

RE: Kącik poezji...

- Powiedz mi, jak mnie kochasz.
- Powiem.
- Więc?
- Kocham cię w słońcu. I przy blasku świec.
Kocham cię w kapeluszu i w berecie.
W wielkim wietrze na szosie i na koncercie.
W bzach i w brzozach, i w malinach, i w klonach.
I gdy śpisz. I gdy pracujesz skupiona.
I gdy jajko roztłukujesz ładnie -
nawet wtedy, gdy ci łyżka spadnie.
W taksówce. I w samochodzie. Bez wyjątku.
I na końcu ulicy. I na początku.
I gdy włosy grzebieniem rozdzielisz.
W niebezpieczeństwie. I na karuzeli.
W morzu. W górach. W kaloszach. I boso.
Dzisiaj. Wczoraj. I jutro. Dniem i nocą.
I wiosną, kiedy jaskółka przylata.
- A latem jak mnie kochasz?
- Jak treść lata.
- A jesienią, gdy chmurki i humorki?
- Nawet wtedy, gdy gubisz parasolki.
- A gdy zima posrebrzy ramy okien?
- Zimą kocham cię jak wesoły ogień.
Blisko przy twoim sercu. Koło niego.
A za oknami śnieg. I wrony na śniegu.

K.I. Gałczyński

RE: Kącik poezji...

Wiśnia i świerk

oparła się na stoku wiśnia
seledynowa wiotka
o barki rosłego świerka
ciemno patrzył na nią
gęsto między liście kolce przetkał
i w pół i nad ziemią
zielenią

osunęła się na trawę srebrna
rozkwitła a niedojrzała
otwarła i w głąb ciała
wszedł on mocny giętki
zadrżała
na stoku na zielonym
nad Dunajcem nad prędkim


Halina Poświatowska

---

Edward Stachura

Hymn rozpustników

Chodź muśniemy sobie usta!
Jak rozpusta to rozpusta!
Używajmy póki czas,
Bo za 100 lat nie będzie nas.

Przeczytamy dzieła Prousta!
Jak rozpusta to rozpusta!
Używajmy póki czas,
Bo za 100 lat nie będzie nas.

Przez pół dnia patrzymy w lustra!
Jak rozpusta to rozpusta!
Używajmy póki czas,
Bo za 100 lat nie będzie nas!

W trawie piszczeć, w grzechu pluskać,
Porno-grafić i groch łuskać!
Używajmy póki czas,
Bo za 100 lat nie będzie nas!

Tako rzecze Zaratustra!
Jak rozpusta to rozpusta!

RE: Kącik poezji...

Ponieważ mamy już jesień, to może coś w temacie

"Jesień"
Maluje pejzaże niezapomniane
W złote ramy je oprawia
Wiesza na drzew koronach
I lasu poszarzałych ścianach

Rzuca pod próg domu
Barwny bukiet suchy
Ciepłem ciut powieje
Pozostawi wspomnień okruchy

Ale kiedy spadnie na ziemię
Ostatni pożółkły liść
Zaszeleści cichutko
Pora już iść....

manga

RE: Kącik poezji...

Kurcze, może powstanie jakiś forumowy tomik poezji? Może i ja coś znajdę...

RE: Kącik poezji...

Ja to lubię szczególnie ten wiersz, no i co z tego, że ograny do nieprzytomności

Przez ogród mój szatan szedł smutny śmiertelnie
I zmienił go w straszną, okropną pustelnię...
Z ponurym, na piersi zwieszonym szedł czołem
I kwiaty kwitnące przysypał popiołem,
Trawniki zarzucił bryłami kamienia
I posiał szał trwogi i śmierć przerażenia...
Aż, strwożon swym dziełem, brzemieniem ołowiu
Położył się na tym kamiennym pustkowiu,
By w piersi łkające przytłumić rozpacze,
I smutków potwornych płomienne łzy płacze...

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

Ta fraza: o szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny... to najpiękniej oddany (IMHO) dźwięk deszczu w poezji

RE: Kącik poezji...

Skoro o młodopolskiej poezji mowa, to nie powinno chyba zabraknąć tego:

Niedostępna ludzkim oczom, że nikt po niej się nie bląka,
W swym bezpieczu szmaragdowym rozkwitała w bezmiar ląka,
Strumień skrzył się na zieleni nieustannie zmienną łatą,
A gwoździki spoza trawy wykrapiały się wiśniato.
świerszcz, od rosy napęczniały, ciemnił pysk nadmiarem śliny,
I dmuchawiec kroplą mlecza błyskał w zadrach swej łęciny,
A dech łąki wrzał od wrzawy, wrzał i żywcem w słońce dyszał,
I nie było tu nikogo, kto by widział, kto by słyszał.


Gdzież me piersi, Czerwcami gorące?
Czemuż nie ma ust moich na łące?
Rwać mi kwiaty rękami obiema!
Czemuż rąk mych tam na kwiatach nie ma?


Zabóstwiło się cudacznie pod blekotem na uboczu,
A tu jakaś mgła dziewczęca chciała dostać warg i oczu,
I czuć było, jak boleśnie chce się stworzyć, chce się wcielić,
Raz warkoczem się zazłocić, raz piersiami się zabielić -
I czuć było, jak się zmaga zdyszanego męką łona,
Aż na wieki sił jej zbrakło - i spoczęła niezjawiona!
Jeno miejsce, gdzie być mogła, jeszcze trwało i szumiało,
Próżne miejsce na tę duszę, wonne miejsce na to ciało.


Gdzież me piersi, Czerwcami gorące?
Czemuż nie ma ust moich na łące?
Rwać mi kwiaty rękami obiema!
Czemuż rąk mych tam na kwiatach nie ma?


Przywabione obcym szmerem, wszystkie zioła i owady
Wrzawnie zbiegły się w to miejsce, niebywałe węsząc ślady,
Pająk w nicość sieć nastawił, by pochwycić cień jej cienia,
Bąk otrąbił uroczystość spełnionego nieistnienia,
Żuki grały jej potrupne, świerszcze - pieśni powitalne,
Kwiaty wiły się we wieńce, ach we wieńce pożegnalne!
Wszyscy byli w owym miejscu na słonecznym, na obrzędzie,
Prócz tej jednej, co być mogła, a nie była i nie będzie!


Gdzież me piersi, Czerwcami gorące?
Czemuż nie ma ust moich na łące?
Rwać mi kwiaty rękami obiema!
Czemuż rąk mych tam na kwiatach nie ma?

RE: Kącik poezji...

Ach, piękne
szukam takiego uroczego wiersza Longfellowa, ale nie mogę znaleźć...
za to Rimbaud o czerwcu:

Powietrze takie słodkie przymyka powieki,
Tak dobrze pachną lipy w czerwcowe wieczory,
Wiatr obciążony gwarem - miasto - niedalekie -
Ma w sobie zapach winnic i piwa odory.

Nagle malutki skrawek nieba gdzieś widnieje,
Granatowy, oprawny w drobniutkie gałązki,
Przepięty gwiazdką małą, co słodko topnieje
I jak dreszczyk przesyła swój promyczek wąski.

o i jeszcze Keats, niezrównany:

Śniliśmy razem na mchach miękkich.
Ach, biada! sen mój był jak burza.
Ostatni sen to, który śniłem
Na chłodnym stoku wzgórza.

Widzałem książąt i rycerzy
Bladych jak śmierć - ta bladość boli.
Wołali: La belle Dame sans merci
Ma oto cię w niewoli.

Zgłodniałe wargi ich widziałem
Rozwarte strasznie w mroku.
Ze snu zbudziłem się, wciąż leżąc
Na chłodnym wzgórza stoku.

Oto dlaczego blądzę tutaj
samotny, blady - bladość smuci,
Zżółkło sitowie nad jeziorem
I żaden ptak nie nuci.

strasznie lubię tę frazę w oryginale:
And I awoke, and found me here
On the cold hill side.

RE: Kącik poezji...

Ptaki wrócą dopiero wiosną
więc nie krzycz proszę
na nic to.
Nocą zakradnę się do ciemnego
ogrodu i przyniosę ci kilka pięknych róż
ale proszę nie płacz już.
Ptaki wrócą dopiero wiosną.
Nigdy nie mówiłem ,że zostanę
a może mówiłem a ty nie słuchałaś?
Po co to wszystko, krzyk, ból i łzy
po co, skoro wiadomo wszystko.
Ukryte ostatnie marzenie - zapamiętać tę chwilę
i wrócić nad ranem gdy wszystko nabiera sensu
i patrzeć, patrzeć, upijać się twym widokiem
ten ostatni raz przed tym gdy odejdę.
Ptaki wrócą dopiero wiosną.
Rozgrzeszenia mi Pan nie daje
O Panie doświadczasz mnie tak srodze
lecz wiem, że ta droga jest tym
wszystkim co było złe w mym życiu.
Ciągle ci ufam Panie.
Spraw proszę by ptaki
już więcej nie odlatywały.
Wtedy przyjdę i zostanę na dłużej.
Widzisz kochanie staram się, więc
poczekaj jeszcze kilka chwil.
To już naprawdę niedługo.
Cicho .Dorośli nie powinni płakać.

RE: Kącik poezji...

CIEMNYM LASEM JESTEM,
KRĘTĄ ŚCIEŻKĄ ,
WŚRÓD NAJWYŻSZYCH SZCZYTÓW.
MÓJ WZROK ODBIJA SIĘ OD MARZEŃ
I SPOCZYWA W GÓRACH.
WYZWOLONYM JUŻ SPOD JARZMA
LUDZKICH UCZUĆ, NIE DLA MNIE
WIELKIE SŁOWA I CZYNY.
STOJE Z BOKU I PATRZĘ.
NAJBLIŻEJ ZIEMI SĄ STOPY,
KAŻDY NASTĘPNY KROK ROZWAŻNIE
W MYŚL SWEGO PRAWA, BEZ WSTYDU,
NIC JUŻ NIE POTRAFI MNIE ZAWSTYDZIĆ.
DRZEWA I ICH KORONY NICZYM WIELKIE
ŁZY OSZUKANYCH BOGÓW, TRWAJA W MILCZENIU
I LICZĄ ZŁAMANE ŻYWOTA POLEGŁYCH ŻOŁNIERZY
O TWARZACH NIEMOWLĄT.
POSŁUCHAJ JAK WIATR KRWAWI.
CIEMNYM LASEM JESTEM,
KRĘTĄ ŚCIEŻKĄ ,
WŚRÓD NAJWYŻSZYCH SZCZYTÓW.
BARDZI Z NADMORSKIEJ WIOSKI
ZEBRALI SIĘ DZISIAJ BY PRZYGRYWAĆ
W RYTM ŁAMANYCH FAL, SZTORMOWI.
A TAM DALEJ KĄPIE SIĘ PARA KOCHANKÓW,
MOŻE NIE WIDZĄ, MOŻE NIE CHCĄ ZOBACZYĆ.
DZIESIĘĆ MINUT PRZED ROZSTANIEM.
ZEGARMISTRZ ZASPAŁ WCZORAJ, ZEGARKI
NIE OBUDZIŁY MORDERCÓW.
JUTRO TEŻ JEST DZIEŃ.
CIEMNYM LASEM JESTEM,
KRĘTĄ ŚCIEŻKĄ ,
WŚRÓD NAJWYŻSZYCH SZCZYTÓW.
ANIOŁY SZEPCZĄ O WYBAWIENIU,
BOJĄ SIĘ NA GŁOS, NIKT NIE MOŻE
BYĆ PEWIEN SWEGO LOSU.
WYOBRAŹNIA RYSUJE OBRAZ ARMAGEDONU,
NIE MA MIEJSCA NA LĘK.
TO CO, ŻE NAS OKŁAMALI,
PRZECIEŻ MY TEŻ KŁAMIEMY.
ZASYPIAMY CICHO ŁKAJĄC W PODUSZKĘ,
NIKT NIE SŁYSZY, NIE WOŁA NIKT,
NIKT NIE BĘDZIE PAMIĘTAŁ.
DOBRANOC.

RE: Kącik poezji...

Ależ ten kącik robi się romantyczny.......
A może jest tu ktoś kto pisze własne wiersze ?????
Jeśli tak to niech się przyzna i podpisuje je. Ale fajnie "podpisuje je"

RE: Kącik poezji...

Myślę że każdy, forumowy poeta powinien wpierw przeczytać wiersz przypomniany przez @Dalenkę i dopiero potem zacząć chwalić się swoją twórczością.

Wiśnia i świerk

oparła się na stoku wiśnia
seledynowa wiotka
o barki rosłego świerka
ciemno patrzył na nią
gęsto między liście kolce przetkał
i w pół i nad ziemią
zielenią

osunęła się na trawę srebrna
rozkwitła a niedojrzała
otwarła i w głąb ciała
wszedł on mocny giętki
zadrżała
na stoku na zielonym
nad Dunajcem nad prędkim


Halina Poświatowska

Aż mnie ciarki po cielę przeszły

@boney

---

(26.03.2010 10:23 )kotolin napisał(a): krótkie, romantyczne i treściwe

"Chciałabym być łzą,
by spłynąć po Twoim poliku
i dotknąć do Twoich ust"

~zasłyszane~

Ja tam bym to przerobił na

Chciałabym Twą łzą być
By spłynąć po poliku
Dotknąć ust i...
Zginąć w przełyku

@boney

---

P.S.
I w ten sposób mamy wiersz nie tylko krótki,romantyczny i treściwy ale i tragiczny
Tylko żeby nikt mnie się za tę przeróbkę nie obraził !
To taki żart jest.

RE: Kącik poezji...

Boney !!! Ty się marnujesz chłopie

RE: Kącik poezji...

Wiem @Scarlet , wiem..
No bo skromnym przecie być nie łatwo...
@boney

RE: Kącik poezji...

(22.10.2010 23:50 )Gość napisał(a): Wiem @Scarlet , wiem..
No bo skromnym przecie być nie łatwo...
@boney

@boney
Olewasz moje posty, zaloguj sie wreszcie ;-)

RE: Kącik poezji...

Po za tym drogi Panie @boney powiem krótko, nie sztuką jest przepisać czyjś wiersz, ale sztuką jest napisać coś od siebie i osobiście podziwiam takich ludzi.
Ludzi,którzy mają pasje, którzy mają choć odrobinę w sobie artysty.